W kabinie zastosowano wygodną konfigurację 1-2-1 w układzie "odwróconej jodełki" (tzw. reverse herringbone seats). Fotele zostały zamontowane ukośnie. Gwarantuje to sporo prywatności, bo miejsca tworzą "mini-suity" w wystarczający sposób oddzielające od współpasażerów. Każda osoba ma też nieskrępowany dostęp do przejścia.

W tej konfiguracji miejsca oznaczone literami A i K znajdują się przy oknach i są najlepszym wyborem dla samotnie podróżujących, zaś fotele D i G rozmieszczono w środkowej części kabiny. Mogą być wykorzystywane przez pasażerów lecących razem, ale dzięki skośnemu ustawieniu zapewniają także dobry komfort osobom podróżującym samotnie. Przy wyborze konkretnych foteli warto również pamiętać, że miejsca 5 A i K pomimo usytuowania po obu stronach kabiny nie mają dostępu do żadnego okna.

Ułożenie fotela jest regulowane za pomocą panelu dotykowego. Rozkłada się on do pozycji w pełni płaskiej dając możliwość komfortowego snu podczas nocnych przelotów. Można również dowolnie manewrować ustawieniem poszczególnych elementów siedzenia dostosowując pozycję do własnych potrzeb. Przy fotelach zamontowano indywidualnie lampki, port USB oraz gniazdko elektryczne. Do dyspozycji jest ponadto 15-calowy monitor z systemem rozrywki pokładowej wraz z umieszczonym z boku fotela pilotem do jego obsługi.

Obok panelu z kontrolerami znajduje się zamykana półka służąca do przechowywania osobistych przedmiotów (np. paszportu, telefonu), a nieco większa dostępna jest z boku fotela na wysokości rozkładanego podłokietnika. W dolnej części obudowy fotela jest ponadto duża kieszeń z magazynem pokładowym, katalogiem i instrukcją bezpieczeństwa.

Z uwagi na skośne ustawienie foteli stosunkowo niewiele jest miejsca na nogi po całkowitym rozłożeniu siedzenia. Ciasna i do tego ukośna wnęka może przeszkadzać zwłaszcza wyższym osobom. Mało estetycznie prezentowały się też papierowe plomby, które zostały założone w przy bocznych panelach foteli. Niezbyt wygodnie korzysta się ponadto z wysuwanego stolika służącego do spożywania posiłków lub pracy w czasie lotu. Jest on moim zdaniem zbyt wąski, przez co nie zapewnia wystarczającej przestrzeni do swobodnego korzystania np. z większego laptopa.

Po wejściu na pokład załoga indywidualnie witała pasażerów i częstowała kieliszkiem szampana, który podawano wraz z ciepłymi orzeszkami. Rejs do Bogoty był obłożony w klasie biznes zaledwie w połowie, więc nie było żadnych problemów z ewentualną zmianą pierwotnie zarezerwowanego miejsca.

Przed startem rozdano też kosmetyczki z firmowym logiem linii, w których znajdowała się szczoteczka do zębów, opaska na oczy i zatyczki do uszu. Ich zawartość była więc skromna, ale w pełni wystarczająca na potrzeby dziennego lotu na tej trasie.

Następnie każdemu wręczono wydrukowaną kartę dań. Zgodnie z podaną w niej informacją menu zostało przygotowane przez Thomasa Troisgrosa ze szczycącej się jedną gwiazdką Michelin restauracji Olympe w Rio de Janeiro. Ku mojemu zdziwieniu w trakcie nieco ponad pięciogodzinnej podróży przewidziano aż dwa serwisy: składający się z kilku pozycji lunch i podawaną na półtorej godziny przed lądowaniem jednodaniową przekąskę. Dla chętnych była też możliwość zamówienia ekspresowego posiłku serwowanego w całości na jednej tacy.

Pierwszy serwis rozpoczął się zaraz po osiągnięciu wysokości przelotowej. Załoga prowadziła go szybko i bardzo schematycznie. Nie zbierano wcześniej żadnych zamówień. Zamiast tego podawano jedzenie bezpośrednio z wózków pytając jedynie o preferencje dotyczące głównego dania i napoje. Do wyboru była grillowana pierś z kurczaka z grzybowym kuskusem i warzywna lasagna z ricottą w sosie pomidorowym. Oprócz tego jako przystawkę przewidziano sałatkę tabbouleh z rukolą, a na deser lody lub świeże owoce. Poza tym ostatnim wszystko serwowano jednocześnie, więc w zasadzie odbywało się to we wspomnianej formule ekspresowego posiłku.

Z dwóch opcji zdecydowałem się na lasagnię. Danie to nie prezentowało się najlepiej na talerzu, nie zachwycało również swoim smakiem. Patrząc na dostępne w czasie lotu menu trudno powiedzieć na czym polegała współpraca z uznanym szefem kuchni przy jego przygotowaniu. Wielka szkoda, że zamiast np. jakichś specjalności kuchni brazylijskiej czy kolumbijskiej zdecydowano się na podanie zupełnie nijakiego zestawu dań o przeciętnej jakości.

Do obiadu serwowano standardowe napoje alkoholowe i bezalkoholowe. Nie było osobnej listy win, a w trakcie serwisu do wyboru było po prostu wino "białe" i "czerwone". Można było również zamówić piwo lub kilka mocniejszych trunków (whisky, wódkę, gin z tonikiem, rum). Z pozostałych napojów proponowano m.in. różne soki, wodę, herbatę i kawę.

Po obiedzie skorzystałem z systemu rozrywki pokładowej. Każdy pasażer otrzymał bardzo dobrej jakości słuchawki z aktywnym system tłumienia szumów.

IFE oferował przyzwoity wybór filmów (zarówno nowości, jak i klasyki), seriali, programów telewizyjnych oraz albumów muzycznych. Wszystkie opcje działały bardzo płynnie, a sterowanie systemem było w pełni intuicyjne. Co ciekawe monitory pokładowe zostały wyposażone dodatkowo w kamery. Ich funkcja pozostaje jednak zagadką - nie znalazłem żadnej instrukcji obsługi tego urządzenia.

Na pokładzie airbusów A330-200 Avianca Brasil nie udostępniała internetu. Duża szkoda, gdyż jest do usługa oczekiwana dziś przez pasażerów podróżujących zwłaszcza w segmencie premium.

Na 90 minut przed planowanym lądowaniem zaproponowano drugi posiłek - była to podana na ciepło empanada z kurczakiem i szparagami. Porcja była dość spora biorąc pod uwagę czas, jaki upłynął od lunchu. Doceniam jednak, że tym razem przewidziano w menu coś bardziej lokalnego.

Na krótko przed lądowaniem załoga częstowała jeszcze czekoladkami znanej brazylijskiej firmy Cacau Show.

Mimo pierwotnego opóźnienia samolot wylądował na lotnisku El Dorado w Bogocie kilka minut przed rozkładowym czasem. Stołeczny port jest mocno zakorkowany, co czasem przekłada się na długie oczekiwanie na wolny gate. Tym razem nie było jednak takiej potrzeby i już po kilku minutach znalazłem się w terminalu. Niestety dla pasażerów klasy biznes nie przewidziano priorytetowej kolejki do kontroli imigracyjnej (warto pamiętać, że nie ma jej również dla pasażerów odlatujących z Bogoty). Przebycie niezbędnych procedur i odbiór bagażu zajęły mi więc dodatkowe pół godziny.

Jak już wspomniałem serwis i produkt pokładowy linii brazylijskich w klasie biznes, pomijając kilka niuansów, nie różnił się na trasach międzynarodowych od tego, co oferuje swoim pasażerom kolumbijska Avianca. Najmocniejszą stroną tej oferty była niewątpliwie konfiguracja kabiny w airbusach A330-200. Wnętrze tego samolotu jest nowoczesne, a zamontowane w nim fotele świetnie sprawdzają się zarówno w pozycji siedzącej jak i jako płaskie łóżka. Każdy pasażer ma swobodny dostęp do przejścia, a dzięki takiej konfiguracji miejsc zagwarantowany jest również wysoki poziom prywatności w czasie lotu. Jest to więc produkt bardzo zbliżony do dostępnego w boeingach 787-8 latających w barwach kolumbijskiej Avianki na trasach transkontynentalnych. Nie trzeba dodawać, że taka kabina zapewniała nadzwyczaj dobry komfort w trakcie kilkugodzinnego przelotu między São Paulo a Bogotą.

Znacznie gorzej wypada ocena innych elementów tej oferty. Zupełnie niepotrzebne, moim zdaniem, przewidziano aż dwa posiłki serwowane w zaledwie 2,5-godzinnym odstępie czasu. Zamiast tego można było wzbogacić ofertę obiadową i poprawić jakość tego posiłku. Dania oferowane w trakcie lunchu niezbyt dobrze prezentowały się na talerzach i nie były specjalnie smaczne. Zdecydowanie zabrakło lokalnych receptur, które lepiej sprawdziłyby się na takiej trasie od przygotowanego przez Aviankę przeciętnego menu. Niestety jest to problem dotyczący w tym samym stopniu także kolumbijskiego przewoźnika. Jego catering też wyraźnie pogorszył się w ostatnich latach. Słabo prezentowała się wreszcie oferta dostępnych w trakcie lotu napojów i pomijając szampana wybór trunków odpowiadał bardziej standardom klasy ekonomicznej niż biznes.

Nie mam natomiast większych uwag do pracy załogi, która poprawnie wywiązywała się ze swoich obowiązków. Serwis był jednak nieco zbyt schematyczny i pospieszny, a przez to mało spersonalizowany. W czasie kilkugodzinnego, regionalnego lotu nie stanowiło to oczywiście większego problemu. Warto jednak pamiętać, że bardzo podobnego standardu obsługi można spodziewać się również na znacznie dłuższych rejsach kolumbijskiej Avianki.

Fot. M. Stus, Avianca Brasil

Redaktor pasazer.com podróżował rejsem do Bogoty na własny koszt.