Algieria po kilku wojnach domowych stała się zniszczonym, biednym i autorytarnym krajem. Turystów tam niewielu, bo samo zdobycie wizy jest wyzwaniem. Ale choć bardzo zaniedbany, Algier wciąż ma w sobie urok, który kilkadziesiąt lat temu uczynił to miasto ulubionym kierunkiem emigracji francuskiej inteligencji.

Algier rozwinął się jako ważny port i do dziś ma takie znaczenie. Wzdłuż umocnionego i silnie uprzemysłowionego (a w dużej mierze zajętego przez wojsko) wybrzeża ciągną się szerokie bulwary, który w przyszłości na pewno zapełnią się kawiarniami i miejscami dla turystów. Na razie są one jednak puste i zdominowane przez ruch samochodowy. Mimo to można znaleźć restauracje z rybami i owocami morza prosto z sieci rybackich.

Nad Algierem dominuje charakterystyczny Pomnik Chwały i Męczeństwa. To narodowy monument Algierii, upamiętniający krwawą drogę tego kraju do niepodległości. Każdy z trzech filarów ma u podstawy figurę żołnierza przedstawiającego kolejne etapy wojny. Powstał według projektu polskiego rzeźbiarza Mariana Koniecznego.

Algier nie bez powodu dorobił się przydomku "Alger la Blanche", czyli "Algier biały". Niemal cała architektura miasta jest w tym kolorze - od najstarszych arabskich budowli i meczetów przez budynki z czasów kolonialnych po nieliczne nowo wybudowane obiekty.

Poczta główna (Grande Poste) to główny budynek w centrum miasta. Pochodzący z 1910 r. obiekt do dziś wygląda i funkcjonuje niemal tak samo. We wnętrzu można, poza wysłaniem listów, zamówić rozmowę telefoniczną. To też jedyne miejsce w centrum, gdzie można kupić znaczki pocztowe.