Na drugi dzień kieruję się do najbliższej stacji metra Ştefan cel Mare. Idąc ulicami zastanawiam się, gdzie ja właściwie jestem? Brzydkie nieco zaniedbane budynki, banery, reklamy, ściany oblepione klimatyzatorami i osobliwa mieszanka szarości betonu, kolorowych krzykliwych reklam i dziwnych wystaw sklepowych. No, ale w końcu jest to Bukareszt, czyli weekend dla zaawansowanych.

Wzdłuż dwupasmowej arterii łączącej Piata Alba Iulia z Pałacem umieszczono siedem fontann reprezentujących siedem regionów Rumunii: Wołoszczyznę, Mołdawię, Dobrudżę, Siedmiogród, Banat, Kriszanę i Marmarosz. Fontanny ustawione są wzdłuż osi bulwaru, który o 1 metr szerszy i 6 metrów dłuższy, miał wyglądem przyćmić swój pierwowzór — paryskie Pola Elizejskie. Bulwar podobnie jak i Pałac oraz rozmieszczone wzdłuż jej osi budynki mieszkalne i rządowe były częścią projektu przebudowy centrum Bukaresztu po katastrofalnym w skutkach trzęsieniu ziemi w roku 1977.

Za siedmioma fontannami, na wzgórzu wznosi się pałac, w którym mieszkał wampir z żoną. Co prawda to tylko legenda, ale na końcu Piaţa Unirii — dawniej Bulwar Zwycięstwa Socjalizmu (rum. Bulevardul Victoria Socialismului) - wznosi się pałac przypominający wielopiętrowy kanciasty tort. Ta eklektyczna budowla łącząca w sobie elementy neorenesansu, neobaroku i neogotyku początkowo nazywała się Dom Ludowy (rum. Casa Poporului) zmienioną później na Pałac Parlamentu (rum. Palatul Parlamentului). Sam gmach to drugi (po Pentagonie) największy budynek administracyjny na świecie i przykład najdroższego projektu w dziejach ludzkości według szalonego pomysłu Nicolae Ceaușescu nazywanego Geniuszem Karpat (rum. Geniul din Carpați) lub bardziej dosadnie wampirem Bukaresztu (rum. Vampirul din București).

Wielki plan przebudowy centrum zakładał wyburzenie istniejących budowli, a pod sam pałac zrównano z ziemią ponad 20% starówki (ok. 7 km kw.) w tym: 19 cerkwi, 6 synagog, 3 kościoły protestanckie, 30.000 domów, a ok. 40.000 ludzi przesiedlono. Prace budowlane rozpoczęły się w 1984 roku i posuwały się w szybkim tempie. Ceaușescu nie licząc się z kosztami nakazał , aby prace trwały 24 godziny na dobę, 7 dni w tygodniu, a w budowie uczestniczyło m.in. ok. 700 architektów i 20.000 robotników. W czasie rewolucji, która wybuchła pod koniec 1989 roku, pałac ukończony był w 80%. Po upadku komunizmu zastanawiano się co dalej zrobić z pałacem. Jedni chcieli jego ukończenia, inni rozburzenia. Ostatecznie postanowiono go ukończyć, gdyż koszty rozburzenia przewyższałby koszty jego ukończenia. Budowlę ukończono w 1992 roku.

Zwiedzanie pałacu możliwe jest tylko w grupach, a do wyboru jest siedem różnych tras o zróżnicowanej długości. Ja wybieram najdłuższą trasę numer VII, która obejmuje również zwiedzanie podziemi. Przed wejściem zostawiam swój paszport w depozycie, gdzie otrzymuję identyfikator, a miła przewodniczka wita się z grupą i kolejno oprowadza nas po udostępnionych wnętrzach.

Jednym z największych pomieszczeń pałacu jest teatr, który rozświetla 5-tonowy żyrandol, złożony z 500 żarówek.

W początkowym okresie teatr zarówno, jak i cały pałac oświetlano al giorno, a miesięczny rachunek za prąd wynosił (bagatela!) 1 milion dolarów! Po wprowadzeniu zakazu oświetlania nieużywanych pomieszczeń i wymianie żarówek na energooszczędne rachunek spadł do 15.000 euro.

Chodząc kolejnymi salami, dochodzę do klatki schodowej wykonanej z białego marmuru. Symetryczna klatka, której stopnie dopasowane były do kroków dyktatora i jego małżonki miało być miejscem, gdzie małżeństwo Ceaușescu zamierzało witać przybyłych gości według specyficznego ceremoniału. Każde z małżonków miało schodzić „swoimi” schodami i po spotkaniu na dole witać przybyłych dostojników. Podczas budowy klatkę przebudowywano 7 razy (!) poprawiając za każdym razem jakiś szczegół, który nie podobał się dyktatorowi. Rumuni mówią, że ze wszystkich zmarnotrawionych materiałów można by wybudować przynajmniej jeszcze jeden pałac.

W trakcie zwiedzania wchodzę na słynny balkon prezydencki, z którego Ceaușescu miał zwyczaj przemawiać do zgromadzonego tłumu. Z balkonu roztacza się wspaniały widok na Bulevardul Unirii i dzielnicę administracyjno-rezydencyjną. Obecnie jest to najdroższy adres w Rumunii, a koszt metra kwadratowego mieszkania waha się w granicach 2000 euro.

Spacerując po pałacu szerokim korytarzem, dochodzę do pokoju zebrań.

Pomieszczenie to służyło jako miejsce zebrań egzekutywy partyjnej, którym przewodniczył Ceaușescu. Za drewnianym ekranem wykonanym z dębu mieściło się sekretne pomieszczenie, w którym w pełnej gotowości czuwali ochroniarze dyktatora. Ponadto owo sekretne pomieszczenie włączone było w ciąg ukrytych przejść umożliwiających dyktatorowi sprawną ucieczkę w razie zagrożenia.

W sali balowej podziwiam podwieszany sufit, którego montaż był wielkim wyzwaniem dla inżynierów i budowlanych.

Zdecydowana większość materiałów pochodzi z Rumunii jak en rzadko występujący marmur wykorzystany w ściennych kolumnach. Poza Rumunią podobny marmur występuje  tylko w 8 innych krajach.

Po wizycie w pałacu ruszam na poznanie starówki, aby przekonać się ile Paryża jest Bukareszcie, bo w latach międzywojennych miasto nazywano Małym Paryżem (rum. Micul Paris) lub Paryżem Wschodu (rum. Paris de Est) ze względu na podobieństwo w układzie ulic, ekstrawagancką architekturę i kosmopolityczną atmosferę.

Spacerując po Bukareszcie stykam się z eklektyczną architekturą stanowiąca mieszankę zabudowy historycznej, socrealistycznej i współczesnej odzwierciedlającej historię miasta od starożytności przez czasy Małego Paryża, Geniusza Karpat aż po czasy współczesne.

Podczas spaceru mijam pozostałości Curtea Veche czyli średniowiecznego dworu książęcego – dawnej siedziby książąt Wołoszczyzny. Dwór wybudowano w XV wieku i swoje funkcje pełnił do momentu wybudowania nowej siedziby w 1775 roku.

Idąc dalej mijam eklektyczny budynek Banku Rumuńskiego z 1900 roku, który do roku 2006 był siedzibą banku.